Ben de seni...

Hiç unutmuyorum, geçen anneler gününde sarılıp ağlamıştı bana. Ben sana hediye almayı unuttum ama seni çok seviyorum diye. Bu yıl hiç bahsetmedim anneler gününden ona. O gün de özel hiçbirşey yapmamaya karar verdim. Bu ticari günlerin benim için bir önemi yok tabii ki ama öyle gazlıyorlar ki bazen çaresiz kalıyor insan. Geri kalan hayatımda da bunun için hediye almasın bana diye plan yapmıştım kendimce. Beni öpmesi en güzel hediyeydi, bunu ona anlatacaktım zaman içinde.

Yine ben planlar yaparken yukarıdan gülümsedi bana herhalde...

Bu kartı hazırlamış, aldıkları kitaba yapıştırmış. Öyle heyecanlandı ki verirken, paketi kendi açtı hatta parçaladı. Kitabı elime tutuşturdu; sonra kartı zarftan çıkardı verdi elime. Gurula; "bak sana me yazdım..." Sonra da gözlerimin taa içine baktı "mutluluktan yine yaşlar gelecek mi gözünden anne?"

Annelik demek boğazında hiç yutamadığın bir yumrukla; gözünde damlamaya hazır yaşla yaşamak demek galiba. O gün de bugün de ağlıyorum bu kartı gördükçe. Mutluluktan, gururdan...

Tarihe not - ilk sinema

Oğlumla ilk sinema filmimizi izledik.
Bu kadar keyif alacağımı hiç tahmin etmezdim.
Koca bir paket mısırı aldık kucağımıza, taktık gözümüze kırmızı-siyah gözlüklerimizi ve kahkahalarla izledik filmi.
Film de harikaydı şansımıza...
Yaşasın, başlasın artık sinema keyfimiz (animasyon manimasyon, sonuçta eski günlerime dönüyor ve sinemaları takip etmeye başlıyorum, heyooo!)