29 Temmuz 2015

derin

Unutmayacağım bir pazartesi yaşadım bu hafta.
İncecik, o en sevdiğim kadeh camı gibiydim. Yere düşmesine, darbe almasına bile gerek olmadan; dokunulduğu anda kırılacak gibi.
Dokundukça, tuz buz oldum. Bazen bir elin yaklaştığını hissettiğim anda parçalara ayrıldım. İçimdekiler döküldü dışarıya. Ben istemedikçe daha çok döküldü. Gözyaşlarım dışarı akamıyorsa içeri aktı. Ağzımdan kelimeler çıkmadı, içim çığlık attı..
Bazen insan tutamıyormuş kendini. Zorlasa da uğraşsa da olmuyormuş.
Ben kendime maksimum hakim olan insan, ben mantık ne derse onu yapan, karar verip uygulamaktan mutlu olan, gurur duyan ben...  Ne kendime, ne kalbime, ne ruhuma ne de beynime hakimdim.

Bu sabah uyandım, daha mutlu. Aklıma güzel birşey geldi. Demire öğreteceğim belki de hayatta öğretmeye çalışacağım en güzel şey. Ben yeni anladım; o öyle yaşasın. Derin, çok derin, sonsuz, sınırsız...

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails
 
Copyright 2009 mynameismelis