Küllerinden doğmak var mı gerçekten?

Sürekli uyumayı istemek.
Evdeyken işi, işteyken evi düşünmek.
Kimseyle konuşmak istememek.
Lana Del Rey-Moby-Robert Miles arasında anlamsız geçişlerle müzik dinlemek.
Söylenen her lafa alınmak.
Gelen her maile söylenmek.
Durumun farkında olmak.
Son iki günde tüm bunları üstüste yaşamak.
Yorulmak mıdır bunalmak mı?
Tedavi mi iyidir dinlenmek mi?
Sağlıklı olduğumuz için dua ediyorum, hasta olan, hasataya bakan herkes için de.
Yani içimde aslında bir ışık yanıyor ama kolum kanadım kalkmıyor.
Gözkapaklarım ağır geliyor, gözlerim fazla nemli.
Karar vermekte zorlanıyorum, uygulamaya geçirmekte de
Hayal edemiyorum, ettiklerimi nasılsa yapamıyorum diye...
Zor, benim durumumdan çok çok çok daha zor durumda olanlar var, haksızlık etmemeliyim biliyorum. Hatta benim durumum diye birşey bile yok, biliyorum. Sadece dipteyim iki gündür.
Küllerimden doğardım ya eskiden, doğamayacağım gibi geliyor.
Bu beni tüketiyor...