Fight Club

Bu yaşıma kadar anlamadığım birçok şeyi sağolsun hayat bana bir yıl içinde anlattı.
Üstelik tek yönden, ufak tefek oymalarla değil. Ciddi efor sarfetti. Pratikte yaptı, anlamadığıma kanaat getirdiklerini işte yapılan "vur çalışanı yerden yere, kendini geliştirsin!" yöntemiyle de anlattı, uygulattı. Kişilik analizleri, gridler yetmedi; 360 ile ispatladı. Sadece eşi dostu yetmezzz, her yönden duysun ki algılasın mantığı güttü.
Bir yandan vurdu ama sonra kaldırdı, üstümü başımı düzeltti. Şaşırttı, eğlendirdi. Unuttuklarımı hatırlattı. Sonra yine vazgeçti. Hala aymamışssın salak dedi. Öğrenene kadar devam dedi...

Peki hayat.
Ayıyorum.
Anlıyorum.
Sıralıyorum.
Öğreniyorum.
Neyim, kimim, neyin ne kadarını yapabilirim biliyorum artık. Güçlü sanıyordum kendimi, öyle görünüyordum. Şimdi görünmüyorum sadece, güçleniyorum.
Artık birçok şeyin göründüğü gibi olmadığını biliyorum.
Buzdağı olayını çözüyorum.
Büyüüük cümleler kuranların kısa süre içinde o cümleleri yuttuklarını görüyorum.
Cesur olanların korktuğunu; korkar diye düşündüklerimin daha net olduklarını test ediyorum.
Beni yanıltmayacaklarını düşündüklerimin, yanıltma ihtimallerinin çok daha büyük olduğunu da anlıyorum.
Her seferinde daha ilerisi olmaz demenin anlamsızlığını da yaşıyorum. İlerisi hep var.

Ve şundan da eminim ki bitmedi hala dersler. Bitmeyecek de. Hep yeni şeyler çıkaracak karşıma.
Tek fark şu, daha hazırım artık. Başlamaya, bitirmeye, sevinmeye, üzülmeye, üzümeye de...
Tek renk değilmiş hayat.
Hep benden tarafta da değilmiş ibre...