Tüm gün beni özlemişti, istediği 3 yeni oyuncağını konuşturmam, onunla biraz ilgilenmemdi. Olan bitenle, yediğim son darbeyle o kadar meşguldüm ki onu dinleyemedim bile.
Yatmıyor diye kızdım, ağlamaya başladı. Ben daha çok sinirlendim. Ağlamazsan oynarım dedim; sustu ama konuşmaya mecalim yoktu, oynayamadım, konuşturamadım o oyuncakları. Yine ağlamaya başladı. Ve ben de deli gibi bağırmaya. Sonra sustum.
Sarıldı oyuncaklarına gitti yatağına ve yattı.
Hiç konuşmadan öylece yattı. Işığı kapatayım mı dedim, evet dedi yavaşça.
Kapattım ve ben ağlamaya başladım bu sefer hem de kendimi durduramamacasına. O da başladı yine ağlamaya "çok mu üzüldün annecim" dedi. Aldım yanıma, sarıldım sıkıca.
Defalarca özür diledim, öptüm. Hiçbirşey demedi. Ben sarıldıkça o da öptü beni.
Affettin mi beni dedim, "olsun" dedi. affetmek ne demek onu bile biliyor mu emin değilim.
İlk defa durup dururken, hem de deli gibi haksızken bu kadar kızdım ona. O beni affetse de ben affedemiyorum yaptığımı. Sabaha doğru yanıma geldi; sarıldım, öptüm, ağladım.
"Ağlamak güçsüzlük müdür?" idi bu haftaki ödevim. Dün gece ölümüne güçsüzdüm.
Öyle güçsüzdüm ki bir daha asla o kadar güçsüz olmayacağım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder