Kendimle ilgili keşiflerime sınır koymuyorum artık. Anladım ki manen de davranışsal ve hatta biçimsel olarak da farkına varma-kabullenme/yenilenme dönemindeyim.
Ve yeni keşfim de haftasonu -kendi kazdığım kuyuya düşeceğimi sanırken- derin bir huzurun gece karanlığında ormanın içinde yakalanması olsu. Ne börtü geldi aklıma, ne böcek; yere bile oturdum bir ara hatta...
Anladım ki insanlar boşuna doğa adamı (!?) olmuyor. Garip/sınırsız/çekici bir huzur, keyif, keşif var işin içinde.
Kendime not: İçsel anlamda mükemmel hisler dolsa da insana, uyku tulumunda uyumak pek de şahane bir his değil malesef!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder