Back to black

Erken gittin be Amy. Bu yaşa kadar bu kadar canavar şarkılar çıkaran kafan yaş aldıkça kimbilir neler çıkaracaktı...

Çok keyifli seni dinlemek, evire çevire, kim bilir kaç aydır...

Toprağını sev cicim...

http://en.wikipedia.org/wiki/Amy_Winehouse

İçini döken insan

İşle güçle ilgili eleştirilere tahammül ederim, alınmam, eleştiryi haklı bulduysam üzerine bile gidebilirim.
Ama bana direkt yapılan eleştiriler beni delirtir. Delirmek üzereyim galiba. "Normal olmak" ne kardeşim, illa ki aynı mıdır duygularını anlatmanın yolu? Birinin omzunda ağlayarak mı rahatlar sadece insan? Ya da zor durumlar hep "paylaşınca" yok mu olur?
Öyle değilim işte. Memnunum bundan hatta. Bak, paylaşmak istediklerimi yazıyorum buraya. Anlatıyorum da istediğim kadarını birilerine. Yetiyor işte bana.
Akşam içtiğim şarabı "omuz" olarak kullanıyorum belki, kime ne! İnsan olmak demek herşeyi aynı yaşamak mı demek? Ya insan değilim ya da aynı.. Karar senin.
oh be. rahatladım.

Şimdi oyuncaklar elimde

Bu yıl benden neyi alıyor ve ne veriyor hala anlayabilmiş değilim. (Bkz. kürekli yazı)
Herşeyi kabullenmeye çalışırken bir yandan, yıllardır yapmak istediğim ama asla öncelik listemde üste alamadığım işleri başarmaya başladım sırayla...
Tuhaf demek istiyorum bu duruma ve diyorum ki Tanrı  insanoğlunun dibe vurmaması için çok büyük birşey kaybettiğinde bile eline oyuncaklar veriyor. Oyalansın ki unutsun...

Çağırırsan gelirmiş

35 yıllık tecrübe sahibiyim şu hayatta. Şunu öğrendim. Çağırırsan geliyor...

Bunu istediğin gibi yorumla arkadaş; "çok istediğini mutlaka başarırsın" de, "iti an çomağı hazırla" de, ne istersen de. Ben diyorum ki "çağırırsan gelir"...

Takıntılı halde düşündüğüm, üzüldüğüm şeyler dönüyor, dolaşıyor başıma geliyor. Birini kınıyor muyum, al sana diye kafama bir kürek iniyor. Birini eleştiriyor muyum, birine çok mu üzülüyorum, küüüt diye bir kürek daha...

Öğrendim diyorum. Ama yine yapıyorum. Ben değişmiyorum ya da değişemiyorum. Ve yine kürek...

Büyük dersler alıyorum şu sıralar hayattan. Fazlaca büyük ve sonucunu bilmediğim dersler. Kürek üstüne kürek yani.

Bazen diyorum ki bu dönemi de atlatırsam kürek mürek kalmaz artık. Ama sonra yine erken davrandığımı farkediyorum, bırak diyorum. Artık çağırma, gelmesin...

Kafa Yapısı Sorunu

Fotoğrafını çekemedim amaa...
Pazartesi sabahının köründe,
Kozyatağı'ndan TEM'e bağlanmaya çalışırken berbat trafiğin içinde,
Tek şeritli yolda, 3. şeridi yaparak ancak İstanbul'da rastlanacak bir kişilik sorununa sahip,
Belli ki dünden kalma gelin arabası; arkasında yarısı uçmuş çiçeklerle isimlerinin baş harfleri yazılı aracın,
"meleğimi aldım, cennete gidiyorum!" gibi hele de trafikte yaptığı hareketlerle çok başka anlamlar çağrıştırabilen yazıyı yazan sahibi...
Nasıl bir kafa yapısına sahipsin yahu?

Absolutely...

Özdemir Asaf'sız olmaz ki...

Yazan yazıyor arkadaş...
Adam yazmış.
Hep yazmış.
İki cümleyi yan yana koyduğunda bile; benim bir saatte anlatabileceğimden daha çok anlam yüklemiş.
Uzun zamandır okumuyordum şiir miir. Feysbukta gördüm Özdemir Asaf'ı. Geçmişe özlem midir nedir, okudum bir çırpıda sevdiğim bütün şiirlerini. Unutmuşum bir çoğunu...
Sende de kaydı olsun be blog.
Özdemir Asaf'sız olmaz ki...


Eskisi kadar özlemiyorum seni
Eskisi kadar özlemiyorum seni,
Ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda.
Adının geçtiği cümlelerde, gözlerim dolmuyor.
Yokluğunun takvimini tutmuyorum artık.
Biraz yorgunum.
...Biraz kırgın.
Biraz da kirletti sensizlik beni!
Nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama
“İyiyimler” yamaladım dilime.
Tedirginim aslında, seni unutuyor olmak,
Hafızamı milyon kez zorlamama rağmen yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni.
Gel diye beklemiyorum artık,
Hatta istemiyorum gelmeni.
Nasıl olduğun konusunda ufacık bir merak yok içimde.
Arasıra geliyorsun aklıma, banane diyorum.
Benim derdim yeter bana banane!
Alıştım mı yokluğuna?
Vaz mı geçiyorum, varlığından?
Tedirginim aslında,
Ya başkasını seversem?
İnan o zaman seni hayatım boyunca affetmem.

Özdemir ASAF