Öz

Düşünüyorum ya çokça. Üstüme vazife olanları, olmayanları. Keyif aldıklarmı, almadıklarımı... İki gündür aklımda gezen bir cümle var hatta cümleden çok daha ötesi; düşünceler bütünü var...

Öz'e inanıyorum ben. İnsanın özüne...

Şartlar, tecrübeler, yaşanmışlıklar mutlaka etkiler, değiştirir, geliştirir insanı ama bir öz vardır ya tüm kişiliklerde, işte o bence asıl olan...

Rita'da bile böyle bu. 17 yaşında, yaşlı, tüm gün uyuyor, kimseye ilişmiyor ama özündeki o hırçınlık taa derinlerde olsa dahi duruyor. Gerektiğinde çıkacak; biliyorum. Bakışından anlıyorum.

Yani bu aslında mesaj kaygılı bir post değil elbette. Ama şuna inanıyorum; insanın içindeki sular durulunca, bulanıklık geçince, köprünün altından milyonlarca metreküp su akmış olsa dahi; özünde nasılsan illa ki öyle veda edeceksin hayata...

Büründüğün kimlik; sana ait değilse aslında, zamanı geldiğinde asıp askıya sahip olduğun "öz"ün sana daha çok yakıştığını anlayabileceksin. 

Bu "çok bilmiş" görünen post aslında çok bilmişlik değil; galiba benim bakış açımdan küçük bir değerlendirme...