Küçük bir tabuttan daha çok acı veren ne olabilir ki hayatta?
Tam da babalık duygusu diye bir duygunun olmadığını düşündüğüm şu günlerde; 13 yaşındaki küçüçük kızının canazesinde, buz gibi, açık havada, caminin avlusunda çıt çıkmazken o kalabalıkta, sadece babanın hıçkırıkları yankılandı.
Bakışındaki, duruşundaki acı, yıkım, tükeniş...
Herkesi aynı kefeye koymamalıyım evet, varsayımda bulunmamalıyım bir olaydan bir kişiden yola çıkıp.
Hayatta en büyük acıyı yaşayan o baba... Kimbilir ne hissediyordu ya da hissedebiliyor muydu ki?
Dün bütün gece öptüm Demiri, yanımda uyuttum, gece uyandım yine öptüm. Ağladım, uyudum, uyandım yine öptüm...
İsyanım yok, yazacak cümle de yok zaten. Allah herkesin yavrusunu annesine-babasına bağışlasın... Dokunmaya kıyamadığımız evlatlarımızın hep sağlığını göstersin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder