14 Haziran 2010

Nefes

Fragmanlarını seyrederken bile bir tuhaf oluyordum. Filmi seyretsem mi seyretmesem mi karar veremiyordum. Ve sonunda seyrettim.
Etkilendim hem de çok. Biliyordum böyle olacağımı. 3 gündür aralıksız onları, olanları düşünüyorum. “Mehmedin Kitabı”nı okuduğumda da aynen böyle olmuştu. Kitabı okurken hiç ağlayamamıştım; filmi izlerken de hiç ağlamadım.
Sadece kafama balyoz yemiş gibi oldum.
Günlerce gitmemişi aklımdan kitap diyeceğim ama hala hatırlıyorum; seneler geçmesine rağmen.
Film de öyle olacak, eminim.
Savaş var işte. Bildiğin savaş. Ne zaman, nasıl biter, kim bitirebilecek, bu kadar can yandı daha ne kadar can yanacak bilmiyorum.
Bitsin artık, sadece bitsin. Gencecik insanlar, kimle neyle neden savaştığını bilmeden ölmesin.

2 yorum:

A. dedi ki...

Kendi ülkemizde rahat değiliz. Ya öldürülüyoruz yada ihmal ediliyoruz :(.Yazık

mnim dedi ki...

Öyle tabii. Ne olacağımız da belli değil... Kaderci yaklaşım en iyisi; Allah sonumuzu hayra çıkarsın!

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails
 
Copyright 2009 mynameismelis