Yıllarca direndim İlkim’e kırmızı oje konusunda. Çok gereksiz ve frapan gelirdi bana. Her gün söylenirdim ona, silsin o iğrenç ojeyi diye. O zamanlar o genç “sigortacı” idi ben acar “muhabir”. O kırmızı ojelerini sürer, boynuna bir fular bağlar, tıkır tıkır giderdi işe. Ben kotumun üzerine geçirdiğim kazakla. O “hanım/bey” derdi herkese, ben “abla/abi”… Tamamen zıt işlerimiz ve buna bağlı alışkanlıklarımız ve “kırmızı oje inatlaşmamız” vardı o zaman.
Bilgisayar kullanmayı yeni öğrenen anneler gibiyim! Ekrana iyice yaklaşıp tüm dikkatimi topluyorum ve sırayla ikonlara basıyorum. Aradığımı bulamayınca kaşlarım alnımın ortasına yaklaşıyor; bulunca yüzüme bir gülme yerleşiyor! Resmen uğraş veriyorum.
Buymuş. Bu kadarmış. Gerçekten düşünmek, yaşamaktan daha fazla acı vermiş. İşe başladım, 2. haftayı devirmek üzereyim. Başa dönmüş gibiyim. Aynı masa, aynı bilgisayar, aynı kişiler ve işler. Kaldığım yerden devam ediyorum. Sadece aklımda hep minik bir adam var. Eve dönünce hayat farklı artık. Bambaşka, harika. Bunca yıl sonra anladım ki işe gitmenin en keyifli yanı “mis kokulu kuzucanın seni beklediği eve” dönmekmiş.
Kocaman oyuncak mağazaları çeşit açısından daha cazip olsa da dün tam da aradığım gibi bir oyuncakçı buldum Cadde'de. Zekids. Zeka geliştiren, yaratıcılık, hafıza vb konularda 0 aydan itibaren alınabilecek harika oyuncaklar var. İlkini aldık, diğerlerini de kafama yazdım. Her ziyarette bir tane alacağım galiba.
Yani geçen sene bu zamanlardaki ben bensem; bu ben değilim bence.
Başardımmm! Aylardır bakımsızlıktan kırılıyordum. Doğumdan sonra iyice felaket olmuştum. Geçen hafta en sonunda kuaföre gidebilmeyi, saatlerce orada kalabilmeyi, saçımı boyatmayı, kestirmeyi, ellerimi-ayaklarımı düzeltirmeyi başardım. 9 ayın acısı çıktı valla... Ohh!
Bir de kalan kilolarımı verebilsem...
Bu lafın doğruluğunu
Sanırım bundan sonraki birkaç ay boyunca yazılarım hep bebekli hayat temalı olacak. Zira 14 gündür, hayatımda başka hiçbir şey yok. Gelen gidenlerle konuştuğum başka konu yok, TV’de tek kare haber görmüşlüğüm, gazeteden tek satır okumuşluğum yok. Bütün gün “yan gel Osman” yatıyorum sananlar büyük bir hata yaparlar, günde neredeyse ortalama 4 saat uyuyorum. Geri kalan zaman nasıl geçiyor ben de anlamıyorum. Üstelik şimdi annem sayesinde ne yemek, ne ev işi ne de herhangi başka bir şey yapıyorum… Şimdi merak ettiğim konu annem evine dönünce ne yapacağım?! Ben öyle oip gibi değil iki çocukla kek yapmak; bir bebeğin taleplerini anca karşılarım. Rita isyan eder, evi bok götürür, akşam yemekleri dışarıdan söylenir herhalde. Kısa süre sonra anlarız durumu!
Bütün ünlüler – ünlü olmak isteyen az ünlüler tatil yerlerinde ve aynı plajlardalar. Bütün magazin gazetecileri de doğal olarak oralarda. Yani alan memnun satan memnun. Peki neden bütün ünlüler sanki gazetecilerin oraları mekan tuttuğunu bilmezmiş gibi garip davranışlar içindeler? Çeşme-Bodrum dışında da pekala gidilebilecek şahane plajlar var. Hatta Çeşme-Bodrum’da gazetecilerin hiç ilgi göstermediği plajlar da var. Ünlü olmak ya da olmaya çalışmak zor iş valla. “mış gibi” yapmaktan yoruluyorlardır herhalde...
Hazır bu konuya girmişken; ana haber bültenlerinde her yıl hemen hemen aynısı verilen görüntüler de çok sıktı artık. Aynı plajlarda, aynı açılardan farklı bikinili insanları çekip, tatil yapan düz vatandaşlarla karşılaştırmak ve bunu hergün yayınlamak insanın içini kurutuyor olmalı; haber müdürleri aralarında toplanıp bu konuyla ilgili haberleri yayınlamama kararı alsa ya...Hazır toplanmışken “yaz diyeti, zayıflama yöntemleri” haberlerini de görüşseler. Yetti artık aynı haberler, aynı görüntüler...
Tecrübe başınıza gelen şeyler değildir, başınıza gelen şeyler karşısında ne yaptığınızdır.
Aldous Huxley
Durum beni derinden etkilemeye başladı galiba. Rüyalarımın yeni teması “gitmek”
Kristal Elma’yı takip ediyorum ben de her sektör çalışanı gibi. Ama artık sıkıntı verdiğini de düşünüyorum olayın. Hiç mi değişik ajans alamaz bu ödülden? Küçük ajanslardan hep kıytırık işler mi çıkar, anlamadım ki! Ödülü verenlerin ajansları da alanların ajansları da her sene hemen hemen aynı. Bu durumda bu yarışma sektöre yönelik değil, büyük ajanslara yönelik olmuyor mu? Hatta böyle olması yarışmayı sıkıcı yapmıyor mu?
Aras Kargonun ilanını görünce eskiden gittiğimiz tatiller geldi aklıma.Konsantrasyon konusunda pek problemi olmayan bendenizin artık ciddi bir problemi var. Büyüyen göbeğim aklımı alıyor sanırım. İçimde tepişen miniğin hareketlerini takip ederken o anda ne yaptığımı bile unutur hale geliyorum. Yazmadığım hemen herşeyi ya unutuyorum ya da geç hatırlıyorum.
Geçen gün salondaki boş bardakları alıp mutfağa götürmek için bile “düşünmek” zorunda kaldım! O hareket ettikçe ben ona odaklanıyorum, ona odaklanınca başka alemlere dalıyorum. Şaşırdığım insan modeline dönüştüm resmen. Doğumdan hemen sonra normale dönebiliyor mu acaba insan? Umarım dönüyordur da bebekle ilgileneyim diye şaşkın tavuk gibi dolaşmam ortalıkta!
Hamilelik izninin neden önceden başladığını da anladım tabii. Ağırlaşmaktan, yorulmaktan falan değil, odaklanamamaktan. Ofiste iş halletmek yerine yer işgal eder hale gelebilir demek ki insan bu durumda. Yani ben öyle olmaktan korkarım. Bunca yıldır geliştirdiğim çalışma stilim bir anda tepetaklak olabilir eğer bu enteresan halim biraz daha ilerlerse!!! Aklım gerçekten en çok göbeğimde!
Geldi ayrılık zamanı. Meğer ben evimi ne çok seviyormuşum. Bu gece bu evimizdeki son gecemiz. Ortalık koliler, koli bantları, kağıtlarla dolu. Akşamları çılgınca kolileme yapıyoruz, özel eşyalarımızı kolileri içine tıkışırıyoruz. Gördüğüm herşey bana birşeyler hatırlatıyor. Yıllardır dolapta duran ve hiç elime almadığım eşyalarım elime geçiyor. Hüzünleniyorum.
Alaçatı: İşte yine. Hep güzel. Heryeri güzel, orada olmak güzel. Kalmak güzel, parke taşlarında yürümek güzel. Gecesi ayrı gündüzü ayrı güzel. Köşe kahve’de pasta yemek, pazaryerinde limonata içmek güzel. İncik boncuk almak, vitrinlere bakmak güzel. Kedisi ayrı köpeği ayrı güzel. Yazı ayrı baharı ayrı güzel... Kısacık bile olsa gittik ya oraya, oh.
1’i 10 yaşadığım günlerim bu günler. Herşey olduğundan çok daha büyük ya da çok daha küçük görünüyor gözüme. Herşey ya çok acıklı ya çok komik. Belirsiz konular ise aşırı stres verici. Eskisinden çok daha fazla!.
Ben de hayret etmiştim zaten, koca kışı geçirdim, hiç nezle olmadım. Bu yıl hayatımda ilk kez nezle olmadan bir kış geçirmeyi başardım diye. Al bakalım! Bugün “fırrk fırkkk!” olarak dolaşıyorum ortalıkta. Telefonda “ay siz miydiniz, tanıyamadım, pardon” cümlesini bugün kaç kere duyduğumu bilmiyorum. Üstelik –en azından bugünlük- sesim de normalden çok çok farklı değil...
Geçenlerde yazmıştım bebek odalarına baktık, hep aynı, diye. Şimdi olayın kapsamını genişletiyorum. Bebeklerle ilgili diğer detaylarda da herşey aynı! İsimler hep aynı (özellikle erkek bebek isimleri). Bebek arabaları hep aynı. Zaten birkaç tane marka var, onların da renkleri birbirine o kadar yakın ki. Aynı mama sandalyeleri, aynı hastane çıkışları, aynı bebek şekerleri, o aynı bu aynı.
Bu koku beni çook eski yıllara götürüyor. Lisedeydim herhalde ilk aldığımda. O zamanın popüler parfümüydü. Zaten o zaman bu kadar çılgınca yüzlerce marka da yoktu. Ya da biz bilmiyorduk. Ortalıkta meşhur bir kaç marka vardı, onlar alınırdı...
Geliyor mevsimim işte. Bütün kış bakıp bakıp iç geçirdiğim t-shirtlerime kavuşmak üzereyim. Sığabileceklerime yani.
Kendimi kandırıyormuşum meğer. Hiç de "bira göbeği gibi" falan değil bariz hamile göbeğiymiş benimki de. Yolun yarısına geldiğim bu haftada bugün üzerime giydiğim kazak tüm gerçeği gözümün önüne şşşraakk diye serdi...
Ben ki su bardağı almak için 6 aydır, kahvaltılık tabağı almak için 1,5 yıldır, zigon almak için uzuuun süredir didinen ve bunun gibi onlarca örnek verebilecek insanım. Şimdi nasıl bebek odası beğeneceğim ki? Üstelik yaptığımız ön çalışma neticesinde tüm bebek odaları aynı vatandaşın elinden çıkmış gibi. Renkler, çekmecelerin kullanımı, kulpları bile hemen hemen aynı. Sanırım internetten bulup bir marangoza yaptırmak en iyisi olacak.
“Tertemiz” yurdumun her köşesi anlamsızca asılmış parti bayrakları ile örtülü. Zaten bu konuda sokaklarımız oldukça “iddialıyken” bir de bayraklar gelince tabiri caizse “tüy dikildi!”. Yakın gelecekte bizde de partilerin reklam bütçelerini daha güzel işlere kaydırmasını, ajanslarının daha akıllıca projeler yapmasını umuyorum...
Önceki hafta şirketin bahçesinde minik minik 8 köpek vardı. Kimileri doğuştan şanslı, annelerinin karnında bol bol beslenmiş, büyümüş, öyle çıkmışlar dışarı. Şimdi koşuyorlar ortalıkta, havlamaya bile başladılar neredeyse. Kimileri daha ufak, kimileri ise ufacık. Ve o ufacıklar malesef teker teker gitti... Ben yine çok üzüldüm.Hazır hamilelik konusuna gelmişken bazı tespitlerimi paylaşayım:
İsteyen herkesin bebek sahibi olabilmesi dileğiyle...
Oldukça kötü bir fotoğraf çekmişim, pardon...
Ya evde daha çok zaman geçirmeye başladık ya da yaşlandık (ya da her ikisi birden). Yıllarca gerekliliğini reddettiğim zigona galiba artık bizim de ihtiyacımız var. Fotoğraftakine bayıldım...
